„Mój brat nie żyje”. Tłumaczenie ostatniego scenariusza Aleksieja Bałabanowa.

«Mój brat nie żyje». Ostatni scenariusz Aleksieja Bałabanowa

W szpitalnej sali było jasno.

Karina uśmiechała się. Pod prześcieradłem zwracał uwagę jej ogromny brzuch.

Do sali wszedł lekarz, trzymając w ręku zdjęcia.

— Będą bliźniaki, — powiedział jakoś tak nienaturalnie wesoło. Trochę celowo.

Spojrzał na to, co trzymał w ręce i podał Karinie.

— Chłopcy, — powiedział.

Karina nadal się uśmiechała, ale zdjęć nie wzięła.

— Wiem. Wania i Pietia, — powiedziała.

× × ×

Lekarz wyszedł z sali, przeszedł przez korytarz, na którym siedział dobrze ubrany mężczyzna w średnim wieku i młoda kobieta.

— Czy mogę? — zapytał mężczyzna oddalającego się lekarza.

— А tak, oczywiście, proszę niech Pan wejdzie. Tylko nie na długo.

Mężczyzna wstał i wszedł do szpitalnej sali. Kobieta weszła za nim.

Karina uśmiechała się.

— Wania i Pietia, — powiedziała.

Mężczyzna nic nie powiedział.

× × ×

Karina krzyczała.

— Przyj, przyj, — powtarzała akuszerka.

Przez korytarz przeszedł lekarz. Mężczyzna siedział tam gdzie wcześniej. Kobieta nerwowo podniosła się.

— Proszę się nie denerwować, wszystko idzie dobrze, — powiedział do nich lekarz przechodząc i wszedł do sali.

Mężczyzna również się denerwował.

— No i jak? — zapytał lekarz, wchodząc na salę.

— Pierwszy idzie, — odpowiedziała akuszerka.

Karina krzyczała.

Pojawił się pierworodny. Akuszerka przyjęła jego poród.

— Martwy, — powiedziała bez zdumienia i przekazała ciało lekarzowi.

— Nie ma oczu, — nerwowo i prawie z przestrachem powiedział lekarz.

Zamiast oczu chłopiec miał dwie czarne dziurki.

— Drugi idzie, — krzyknęła akuszerka.

Lekarz odebrał go sam.

Chłopiec miał dwie pary oczu. Krzyczał.

Karina przestała krzyczeć.

— Wiedziałem, — powiedział lekarz.

Przeciągnął ręką nad białymi oczami noworodka.

— Nie widzi, — powiedział i podał noworodka akuszerce.

× × ×

Lekarz przeszedł przez korytarz. Mężczyzna i kobieta siedzieli na swoich miejscach.

× × ×

Mężczyzna stał przy łóżku Kariny. Płakała, przyciskając do piersi czterookie dziecko.

— Trzeba go oddać do przytułku dla potworów, — powiedział mężczyzna.

— Nie, — płacząc zakrzyczała Karina, tuląc chłopca do siebie.

— To wybieraj: albo ja, albo on. Nie potrzebuję takiego spadkobiercy.

— Nikomu go nie oddam, — histerycznie krzyknęła Karina.

— No więc tak… Zostawię wam mieszkanie i pięćset tysięcy euro. Żyjcie sobie na świecie, — spokojnie powiedział mężczyzna i wyszedł z sali.

— Sasza! — krzyknęła Karina.

Do sali weszła kobieta.

— Tania, — cicho powiedziała Karina…

× × ×

Rzeką płynęła kra.

„Mój brat nie żyje”. Ostatni scenariusz Aleksieja Bałabanowa. Wersja oryginalna.

Autor: Aleksiej Bałabanow

Źródło: http://seance.ru/blog/balabanov-script

«Мой брат умер». Последний сценарий Алексея Балабанова

В палате было светло.

Карина улыбалась. Под простыней выделялся ее огромный живот.

В палату вошел доктор, держа в руках снимки.

— У вас двойня, — как-то неестественно весело сказал он. Немножко специально.

Посмотрел на то, что держал в руках, и передал Карине.

— Мальчики, — сказал он.

Карина продолжала улыбаться, но снимков не взяла.

— Я знаю. Ваня и Петя, — сказала она

× × ×

Доктор вышел из палаты, прошел по коридору, где сидели хорошо одетый мужчина средних лет и молодая женщина.

— Можно? — спросил мужчина уходящего доктора.

— А, да, конечно, заходите. Только не долго.

Мужчина встал и вошел в палату. Женщина прошла за ним.

Карина улыбалась.

— Ваня и Петя, — сказала она.

Мужчина промолчал.

× × ×

Карина кричала.

— Тужься, тужься, — повторяла акушер.

По коридору прошел доктор. Мужчина сидел там же. Женщина нервно встала.

— Не волнуйтесь, все хорошо, — сказал им доктор, проходя, и зашел в палату.

Мужчина тоже нервничал.

— Ну что? — спросил доктор, войдя в палату.

— Первый пошел, — сказала акушер.

Карина кричала.

Появился первый. Акушер приняла его.

— Мертвый, — привычно сказала она и передала тело доктору.

— У него глаз нет, — нервно и чуть испуганно сказал доктор.

У мальчика вместо глаз были черные дырки.

— Второй пошел, — воскликнула акушер.

Доктор принял его сам.

У мальчика было четыре глаза. Он кричал.

Карина кричать перестала.

— Я знал, — сказал доктор.

Он провел рукой перед белыми глазами младенца.

— Он не видит, — сказал он и передал младенца акушеру.

× × ×

Доктор прошел по коридору. Мужчина и женщина сидели там же.

× × ×

Мужчина стоял у кровати Карины. Она плакала, прижимая к груди четырехглазого ребенка.

— Его надо отдать в приют для уродов, — сказал мужчина.

— Нет, — плача воскликнула Карина, прижимая к себе мальчика.

— Тогда выбирай: либо я, либо он. Такой наследник мне не нужен.

— Я его никому не отдам, — истерично крикнула Карина.

— Тогда так… Я оставляю вам квартиру и пятьсот тысяч евро. Живите с миром, — спокойно сказал мужчина и вышел из палаты.

— Саша! — крикнула Карина.

Женщина вошла в палату.

— Таня, — сказала Карина тихо…

× × ×

По реке шел лед.